Lunchen in Scheveningen? Kom lekker naar ons! En geen zorgen: het ruikt hier niet meer naar droogbloemen.
Bij Appeltje Eitje Keizerstraat hebben we sinds kort droogbloemen. Besteld bij een online droogbloemist en bezorgd gewikkeld in roze voile alsof het exclusieve lingerie betrof. Hoewel ik het zelf had besteld voelde ik de opwinding van een kind dat een kinderei toegestopt krijgt. Kosten € 18,95, best fors maar hee, ze staan voor eeuwig want zo dood als een pierlala. Kortom hip voor nop. Het leven te slim af, aan mijn zaak geen verse bloemenpolonaise.
Daar lagen ze in mooie pastelkleuren, vrolijke bloemlijkjes gerangschikt in een kartonnen doosje, maar stinken dat ze deden! Shit dat hadden ze er niet bij verteld. Of ik het bosje in goede orde had ontvangen en het wilde bejubelen door het te liken en te delen.
Wat ik overigens een majestueuze manco vind in de sociale media is dat er geen knopje vind-ik-stom of in dit geval vind-ik-behoorlijk-stinken is. Afijn, een indringende pislucht vulde de ruimte. Bovendien was het hippe bosje toch best wel karig en vermengd met een papieren origamidroogbloem die ik zelf prima in mekaar had kunnen knutselen en een gekleurde pluim die meer weg had van een veer van een exotische vogel. Niet zeuren dacht ik, ik ploeter dapper voort in mijn vt-woonmood en stap vastberaden op de fiets naar de Xenos. Daar nog wat veel-voor-weinig droogbloemen erbij gescoord. Hup heel die droogflora én fauna in kleine vaasjes op de tafeltjes gezet. Staat leuk, kost op den lange duur zowat niks maar stinkt als een malle. Niet bijster handig voor een lunchzaak.
Daarom bak ik nu noodgedwongen als een bezetene appeltaarten zodat die geur de pislucht overheerst. Ach en appeltaarten zijn best lucratief en bovendien geven ze me het gevoel een domestic goddess te zijn. Kortom, twee, wat zeg ik drie vliegen in één klap. Dotje slagroom erbij?